Parvo is een zeer besmettelijke ziekte die wordt veroorzaakt door het Canine Parvo Virus. Het Parvovirus is een hardnekkig virus en kan in de omgeving een jaar lang overleven en dieren besmetten. In tegenstelling tot andere virussen is het Parvovirus bestand tegen warmte, schoonmaakmiddelen en alcohol.
De verspreiding vindt plaats door direct en indirect contact. Het virus verspreid zich snel door middel van de ontlasting en het braaksel van de hond. Het komt eigenlijk nooit voor dat de besmetting van hond op hond verloopt, maar voornamelijk via indirect contact. Alle honden zijn gevoelig voor dit virus, echter komt het virus met name voor bij honden tot een leeftijd van één jaar. Bij jonge dieren komt het vaak voor wanneer ze van de kennel naar hun nieuwe huis gaan. Dit komt met name door het verzwakte afweersysteem als gevolg van stress bij de honden. In deze periode gaat de hond ook zijn eigen immuniteit opbouwen, de antistoffen die de hond binnenkreeg via de moedermelk verdwijnt in deze periode.
Wanneer het virus via de mond binnenkort, worden voornamelijk snel delende cellen geïnfecteerd. De cellen die geïnfecteerd worden zijn onder andere darmwandcellen en beenmergcellen. Enkele symptomen die kunnen optreden zijn:
In eerste instantie wordt de diagnose gesteld aan de hand van het klinische beeld van de hond. Het Parvovirus komt vaak voor bij (jonge) honden die niet volledig gevaccineerd zijn. Dit komt vaak voor bij honden die bij broodfokkers vandaan komen. Andere kenmerken waaraan de diagnose Parvovirus wordt gehangen zijn hoge koorts, braken en waterdunne diarree.
Vervolgens kan er via een onderzoek van de ontlasting worden aangetoond dat het inderdaad om het Parvovirus gaat. Daarnaast kan er ook een bloedonderzoek gedaan worden. Echter is er geen specifiek bloedbeeld voor het Parvovirus, het bloedbeeld dat zichtbaar is bij Parvo kan ook bij andere ziektes zichtbaar zijn.
Hoe eerder je erbij bent, hoe groter de kans op genezing is. Er is geen behandeling tegen het virus en de hond zal het zelf moeten oplossen door antistoffen aan te maken. Door de diarree verliest het dier veel vocht, dit kan eventueel worden ondersteund met een infuus. Er kunnen antibiotica en ontstekingsremmers gegeven worden. Omdat de bron niet bestreden kan worden, wordt er een symptomatische behandeling ingezet. Om het Parvovirus te voorkomen kun je hygiëne maatregelen nemen door schone kleren te dragen bij jonge dieren. Het dier wordt preventief geënt, maar dit is geen garantie op dat de hond het niet kan krijgen.
De beste preventie bestaat uit het vaccineren van de pup op zes, negen en twaalf weken. Deze enting zorgt ervoor dat het dier antilichamen gaat aanmaken. Deze entingen zijn belangrijk omdat de pup op deze leeftijd geen antistoffen meer krijgt van de moeder. Het is echter wel belangrijk dat je deze enting herhaalt. De eerste herhaling vindt plaats wanneer het dier 15 maanden oud is. Daarna is het voldoende om het dier elke twee of drie jaar een vaccinatie te geven.
Er wordt geënt met een verzwakt ent-virus. Dit is een speciaal ontwikkeld, afgezwakt virus dat het afweersysteem van de hond aanzet tot het maken van afweerstoffen zonder dat het dier zelf ziek wordt. Echter komt het bij een pup nog wel eens voor dat de antilichamen die het heeft meegekregen vanuit de placenta het ent-virus gaan aanvallen. Hierdoor kan het ent-virus zijn werk niet goed doen.
Het virus is zeer besmettelijk voor andere honden, maar niet voor mensen.